Geremoveerde schapen!

Dinsdagavond 18 oktober 2011 werd ons boek officieel voorgesteld bij uitgeverij Kluwer in Mechelen.

Jef Staes (http://www.eoi.be/) kocht een boek en gaf ons twee stuks van het zijne “Ik was een schaap” in ruil. “Ik wil niet dat je een boodschap in je boek schrijft”, zei Jef, “ik schrijf ook niets in mijn boek, ik wil er eerst met jullie over praten tijdens een etentje en daarna schrijven we iets in elkaars boek”. We behoren nu eenmaal tot een Bourgondisch volk, voor eten zijn we dus altijd te vinden. Jef had een gevoelige snaar geraakt: we waren heel nieuwsgierig naar zijn boek. Deze week hebben we het beiden verslonden: Bob in bed en ik op de trein. We waren enorm verrast: eigenlijk ijveren wij voor hetzelfde!

Ik hoor u al denken: wat heeft remotie nu met schapen te maken?

Wel, alles! Als u Jef’s ideeën niet kent, neem ik even de vrijheid u heel kort in te wijden. Dit is het derde boek in een reeks waarin Jef vertelt over een maatschappij in verandering: we evolueren van 2D naar 3D. Een samenleving die draait rond innovatie en de inzet van talenten. Maar dat is eenvoudiger gesteld, dan gedaan. Want 3D managers moeten 3D bedrijven aansturen waar vaak nog heel wat 2D mensen zitten die dus allemaal mee de bocht moeten nemen.

In zijn huidige boek gaat hij met dat idee verder, als je 3D managers wilt, moet je ze uiteraard ook opleiden: en daarvoor heb je 3D onderwijs nodig.

Het huidig onderwijssysteem is echter nog niet zo ver: we werken niet rond de ontwikkeling van individuele talenten, maar serveren eenheidsworst (we gaan even heel kort door de bocht). Jef’s stelling is dat passie vaak gefnuikt wordt binnen het huidig onderwijssysteem nog voor ze echt kan opflakkeren. Het is iets wat Katrin Van Bladel, personal coach, ook zei in ons boek: je moet kinderen leren kijken en luisteren naar zichzelf. Alleen door regelmatige reflectie leren ze ontdekken waar hun talenten en hun passie liggen. En alleen door dit aan te leren en op vaste tijdstippen te doen, kan je vermijden dat deze kinderen later worden gedemoveerd.

Eigenlijk zou je kunnen stellen dat demotie tot het 2D tijdperk behoort en remotie tot het 3D tijdperk, namelijk dat doen waar je passie en je talenten liggen. Of misschien is demotie een middel om 2D managers te dwingen naar 3D te evolueren?

Bij elke pagina die ik in Jef’s boek omsloeg, werd ik opstandiger. Ik herken het systeem dat Jef beschrijft, ik ben ermee opgegroeid.

Met een hoogbegaafde, dyslectische zoon hou ik als moeder mijn hart vast voor de toekomst. In het klassieke onderwijs stevent hij recht op een demotie af. Het watervalsysteem, weet u wel. Mijn zoon mag dan wel weten waar zijn passie ligt, gaan 2D leerkrachten ervoor zorgen dat hij die kan waarmaken? Hoe gaan zij ervoor zorgen dat mijn zoon onderweg de passie niet verliest?

De schapen van Jef en remotiecurve van Bob en Tanja zitten mooi op dezelfde golflengte. Misschien kunnen we onze boeken in een duo verkopen, Jef? Wanneer gaan we samen eten?