Geremoveerde schapen!

Dinsdagavond 18 oktober 2011 werd ons boek officieel voorgesteld bij uitgeverij Kluwer in Mechelen.

Jef Staes (http://www.eoi.be/) kocht een boek en gaf ons twee stuks van het zijne “Ik was een schaap” in ruil. “Ik wil niet dat je een boodschap in je boek schrijft”, zei Jef, “ik schrijf ook niets in mijn boek, ik wil er eerst met jullie over praten tijdens een etentje en daarna schrijven we iets in elkaars boek”. We behoren nu eenmaal tot een Bourgondisch volk, voor eten zijn we dus altijd te vinden. Jef had een gevoelige snaar geraakt: we waren heel nieuwsgierig naar zijn boek. Deze week hebben we het beiden verslonden: Bob in bed en ik op de trein. We waren enorm verrast: eigenlijk ijveren wij voor hetzelfde!

Ik hoor u al denken: wat heeft remotie nu met schapen te maken?

Wel, alles! Als u Jef’s ideeën niet kent, neem ik even de vrijheid u heel kort in te wijden. Dit is het derde boek in een reeks waarin Jef vertelt over een maatschappij in verandering: we evolueren van 2D naar 3D. Een samenleving die draait rond innovatie en de inzet van talenten. Maar dat is eenvoudiger gesteld, dan gedaan. Want 3D managers moeten 3D bedrijven aansturen waar vaak nog heel wat 2D mensen zitten die dus allemaal mee de bocht moeten nemen.

In zijn huidige boek gaat hij met dat idee verder, als je 3D managers wilt, moet je ze uiteraard ook opleiden: en daarvoor heb je 3D onderwijs nodig.

Het huidig onderwijssysteem is echter nog niet zo ver: we werken niet rond de ontwikkeling van individuele talenten, maar serveren eenheidsworst (we gaan even heel kort door de bocht). Jef’s stelling is dat passie vaak gefnuikt wordt binnen het huidig onderwijssysteem nog voor ze echt kan opflakkeren. Het is iets wat Katrin Van Bladel, personal coach, ook zei in ons boek: je moet kinderen leren kijken en luisteren naar zichzelf. Alleen door regelmatige reflectie leren ze ontdekken waar hun talenten en hun passie liggen. En alleen door dit aan te leren en op vaste tijdstippen te doen, kan je vermijden dat deze kinderen later worden gedemoveerd.

Eigenlijk zou je kunnen stellen dat demotie tot het 2D tijdperk behoort en remotie tot het 3D tijdperk, namelijk dat doen waar je passie en je talenten liggen. Of misschien is demotie een middel om 2D managers te dwingen naar 3D te evolueren?

Bij elke pagina die ik in Jef’s boek omsloeg, werd ik opstandiger. Ik herken het systeem dat Jef beschrijft, ik ben ermee opgegroeid.

Met een hoogbegaafde, dyslectische zoon hou ik als moeder mijn hart vast voor de toekomst. In het klassieke onderwijs stevent hij recht op een demotie af. Het watervalsysteem, weet u wel. Mijn zoon mag dan wel weten waar zijn passie ligt, gaan 2D leerkrachten ervoor zorgen dat hij die kan waarmaken? Hoe gaan zij ervoor zorgen dat mijn zoon onderweg de passie niet verliest?

De schapen van Jef en remotiecurve van Bob en Tanja zitten mooi op dezelfde golflengte. Misschien kunnen we onze boeken in een duo verkopen, Jef? Wanneer gaan we samen eten?

Remotie maakt wat los

Bij een papieren boek hoort anno 2011 een digitaal verlengstuk. Meer dan één zelfs. Een website, een Facebookpagina, een Twitteraccount, een blog en veel, veel mails. Ik dacht begin juli: “het ei is gelegd”, het boek is af, maar nee, toen begon het pas. Mijn wederhelft schoolde zich in ijltempo bij, een opleiding e-marketing bij Lieven van Expert Academy (bedankt Lieven!) en zoonlief schreef zich in voor een cursus Photoshop. Vrienden werden erbij gehaald: wat moet er op zo’n site (bedankt Filip), hoe doe je dat, hoe geraak je op een hoger niveau in Google, enz? Ik zat er bij en keek ernaar. Ik moet toegeven, ik ben niet echt technisch onderlegd, ik kan een knoop aan een hemd naaien (die krijg je er in geen 100 jaar meer af) en een kadertje aan de muur hangen, maar van social media ken ik echt niets. Voor een communicatiespecialist kan dat tellen, ik weet het, maar ik zeg ook altijd tegen klanten: begin er niet aan als je niet weet hoe het werkt. En nog belangrijker: weet dat het heel veel werk vraagt, je moet er bakken tijd in steken. Als je er dus mee begint, moet je doorzetten. Je moet met de regelmaat van de klok een mening produceren of je er nu één hebt of niet. Dus, laat je bijstaan want connecteren loont.

Het verbaast mij hoeveel reacties die social media opleveren. Positieve en negatieve. Hartverwarmende wensen omdat je een huzarenstukje geschreven hebt. Je ontdekt opnieuw mensen die je al lang uit het oog verloren was, de tol van teveel tegelijkertijd. Af en toe ook een sneer. Dat mensen die een demotie niet kunnen plaatsen, verbitterd worden, mochten we dus aan den lijve ondervinden. Ik denk dan, als je niks doet, kan je ook niets verkeerds doen. Kritiek hoort er nu eenmaal bij.

Het verbaast u waarschijnlijk niet, maar ik was aardig verrast toen mijn zoon me zei dat hij de remotiepagina op Facebook geliked had. Meteen ziet iedereen in zijn netwerk op zijn prikbord dat hij een fan is. Als ik het dus goed heb, ja hoor, leken bestaan nog, begin je met één pagina en in geen tijd krijgt half België dit op zijn bord. Geweldig is dat. Misschien moet ik toch eens kijken of er nog plaats is op Facebook ;-)

Remotie in de media

Ongelofelijk, zovele enthousiaste reacties gisteren, naar aanleiding van de media-aandacht voor ons boek. We hebben bedankingen gekregen dat we het taboe op "een stap terug zetten" durven doorbreken. Ook reacties van mensen die duidelijk nog worstelen met hun carrièrewending. Alle respect daarvoor, want een aantal verhalen is inderdaad niet fraai. Net omdat het een taboe is en omdat werkgever en werknemers er moeilijk over praten, loopt het soms fout af.

Het is duidelijk dat demotie ingrijpt op je persoonlijkheid, op je waardigheid. Als je als werkgever nog verder wil met deze medewerker, moet je focussen op de (emotionele) relatie. Coaching kan hier wonderen verrichten. Waarom is er wel outplacement bij ontslag en geen begeleiding bij demotie? Een ontslag is soms makkelijker te verteren omdat het een duidelijk breekpunt is. Bij demotie is dat minder makkelijk te vatten. Meer daarover later.

Wie meer wil lezen, herbeluisteren en herbekijken, kan op de mediapagina van onze site terecht http://www.remotie.be/in-de-media Vooral de getuigenis van Peter Leyman in DeOchtend slaat spijkers met koppen.