Titeltjesdenken - bis

Mijn partner en ik hebben een discussie over het blogje “titeltjesdenken”. Zo stelt hij: “Als het je als bedrijf dan toch niets kost om gedemoveerde managers gemotiveerd te houden met enkel te zeggen dat ze hun titel mogen behouden,  dan is dat onderhandelingstechnisch toch een goeie deal? Laat ze dan gewoon hun titel behouden, wat is dan het probleem?” Mmh, daar moest ik even over nadenken.

"Een titel is toch slechts een naamplaatje op de deur" 

Ik blijf het kortzichtig vinden. Uiteraard moet je in je bedrijf er alles aan doen om iemand die je demoveert te blijven motiveren, waar zit er anders een win? Als je de gedemoveere werknemer kan doen inzien dat hij of zij in die nieuwe functie veel beter “de juiste man op de juiste plek” is en je waardeert en steunt hem of haar daarin, dan ben je goed bezig. Maar even terug naar het titeltjesdenken: ik blijf het kortzichtig vinden je werknemer te steunen in dit denken. Ik kan me niet voorstellen dat je iemand motiveert door hem of haar een titel te geven of te laten houden die de inhoud niet dekt. Dat frustreert alleen maar. Beter is te werken aan een bedrijfscultuur die geen titels nodig heeft om iemand zich goed te laten voelen, maar die focust op jobinhoud en competenties waardeert. Zoals gezegd (zie “titeltjesdenken”) een titel is slechts een naamplaatje op de deur.

"Staat de deur van HR altijd wagewijd open?"

Ik hoor u al denken, tja, dat kan ze goed zeggen, maar als er iets moeilijk is, is het wel een cultuurverandering. Dat vraagt geduld, toewijding en vooral tijd. Dat klopt. Maar wat weerhoudt je om met kleine stapjes te beginnen? Geeft de ceo het voorbeeld? Staat de deur van HR altijd wagewijd open? Staat respect niet alleen in de bedrijfswaarden gebeiteld, maar is het ook effectief zichtbaar op de werkvloer? Weerspeigelt de grootte van de bedrijfswagen niet de titel?

Alleen zo maak je titeltjesdenken overbodig. Maar ook zoals gezegd: er is nog veel werk aan de winkel ;-)

Titeltjesdenken

Onlangs zit ik met een goede vriendin te lunchen in een gezellig café aan de bosrijke rand met Wallonië. Ze vertelt me hoe slecht het gaat in haar bedrijf. Het is een bedrijf met Franse roots, en net zoals zovele andere bedrijven moet het knokken om het hoofd boven water te houden.

"Het enige dat ze eisen is het behoud van hun titel"

Ze vertelt me dat ons demotieverhaal bij hen heel actueel is, verschillende managers binnen het bedrijf worden namelijk op korte termijn in functie verlaagd. “Maar”, zegt ze, “de managers pikken de demotie niet, ze eisen dat ze hun titel kunnen behouden”. Excuseer? En dat is het enige wat ze eisen? Het behoud van hun titel? Ze beaamt. “Is dat niet een beetje zielig?”, opper ik, “En wat met jobinhoud?” Ik begrijp dat ik, een echt inhoudsbeest, totaal verkeerd geplaatst ben om dit te kaderen. Ik geef niet echt om een titel, ik wil vooral doen wat ik graag doe.

Is het een cultuurding? Zijn Franse managers meer gefocust op hun functietitel in plaats van op de jobinhoud? Ik durf het sterk te betwijfelen.

"Wat is dat toch met dat titeltjesdenken?"

Wat is dat toch met dat titeltjesdenken, terwijl zovele mensen moeten vechten om überhaupt nog een job te hebben, liggen ze in bedrijf “x” wakker van hun titel. Mijn vriendin bevestigt dat het de managers eigenlijk niet kan schelen wat ze moeten doen, als ze gewoon die titel maar mogen behouden. Is dat jezelf niet voorliegen? Doen we onze job niet omdat het onze passie is? Omdat we er ons mee kunnen uitleven, omdat we dan voelen dat we een meerwaarde betekenen? Die steen verleggen, weet u wel? Nee, we doen het gewoon voor de titel, om aan onze omgeving te laten zien hoe belangrijk we wel zijn en om onszelf te nestelen in iets wat niet is. Zucht. Er is nog veel werk aan de winkel. Als we van een demotie een remotie willen maken, moeten we ten minste kunnen loskomen van die titel. Weet u, het is maar een naamplaatje aan de deur. Keeping up appearances!