Onlangs zit ik met een goede vriendin te lunchen in een gezellig café aan de bosrijke rand met Wallonië. Ze vertelt me hoe slecht het gaat in haar bedrijf. Het is een bedrijf met Franse roots, en net zoals zovele andere bedrijven moet het knokken om het hoofd boven water te houden.
"Het enige dat ze eisen is het behoud van hun titel"
Ze vertelt me dat ons demotieverhaal bij hen heel actueel is, verschillende managers binnen het bedrijf worden namelijk op korte termijn in functie verlaagd. “Maar”, zegt ze, “de managers pikken de demotie niet, ze eisen dat ze hun titel kunnen behouden”. Excuseer? En dat is het enige wat ze eisen? Het behoud van hun titel? Ze beaamt. “Is dat niet een beetje zielig?”, opper ik, “En wat met jobinhoud?” Ik begrijp dat ik, een echt inhoudsbeest, totaal verkeerd geplaatst ben om dit te kaderen. Ik geef niet echt om een titel, ik wil vooral doen wat ik graag doe.
Is het een cultuurding? Zijn Franse managers meer gefocust op hun functietitel in plaats van op de jobinhoud? Ik durf het sterk te betwijfelen.
"Wat is dat toch met dat titeltjesdenken?"
Wat is dat toch met dat titeltjesdenken, terwijl zovele mensen moeten vechten om überhaupt nog een job te hebben, liggen ze in bedrijf “x” wakker van hun titel. Mijn vriendin bevestigt dat het de managers eigenlijk niet kan schelen wat ze moeten doen, als ze gewoon die titel maar mogen behouden. Is dat jezelf niet voorliegen? Doen we onze job niet omdat het onze passie is? Omdat we er ons mee kunnen uitleven, omdat we dan voelen dat we een meerwaarde betekenen? Die steen verleggen, weet u wel? Nee, we doen het gewoon voor de titel, om aan onze omgeving te laten zien hoe belangrijk we wel zijn en om onszelf te nestelen in iets wat niet is. Zucht. Er is nog veel werk aan de winkel. Als we van een demotie een remotie willen maken, moeten we ten minste kunnen loskomen van die titel. Weet u, het is maar een naamplaatje aan de deur. Keeping up appearances!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten