Mijn partner en ik hebben een discussie over het blogje “titeltjesdenken”. Zo stelt hij: “Als het je als bedrijf dan toch niets kost om gedemoveerde managers gemotiveerd te houden met enkel te zeggen dat ze hun titel mogen behouden, dan is dat onderhandelingstechnisch toch een goeie deal? Laat ze dan gewoon hun titel behouden, wat is dan het probleem?” Mmh, daar moest ik even over nadenken.
Ik blijf het kortzichtig vinden. Uiteraard moet je in je bedrijf er alles aan doen om iemand die je demoveert te blijven motiveren, waar zit er anders een win? Als je de gedemoveere werknemer kan doen inzien dat hij of zij in die nieuwe functie veel beter “de juiste man op de juiste plek” is en je waardeert en steunt hem of haar daarin, dan ben je goed bezig. Maar even terug naar het titeltjesdenken: ik blijf het kortzichtig vinden je werknemer te steunen in dit denken. Ik kan me niet voorstellen dat je iemand motiveert door hem of haar een titel te geven of te laten houden die de inhoud niet dekt. Dat frustreert alleen maar. Beter is te werken aan een bedrijfscultuur die geen titels nodig heeft om iemand zich goed te laten voelen, maar die focust op jobinhoud en competenties waardeert. Zoals gezegd (zie “titeltjesdenken”) een titel is slechts een naamplaatje op de deur."Een titel is toch slechts een naamplaatje op de deur"
"Staat de deur van HR altijd wagewijd open?"
Ik hoor u al denken, tja, dat kan ze goed zeggen, maar als er iets moeilijk is, is het wel een cultuurverandering. Dat vraagt geduld, toewijding en vooral tijd. Dat klopt. Maar wat weerhoudt je om met kleine stapjes te beginnen? Geeft de ceo het voorbeeld? Staat de deur van HR altijd wagewijd open? Staat respect niet alleen in de bedrijfswaarden gebeiteld, maar is het ook effectief zichtbaar op de werkvloer? Weerspeigelt de grootte van de bedrijfswagen niet de titel?
Alleen zo maak je titeltjesdenken overbodig. Maar ook zoals gezegd: er is nog veel werk aan de winkel ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten