Nochtans is er een grote nood aan die mentaliteitswijziging want met het licht op de vergrijzing en het idee dat we allemaal langer zullen moeten werken, zullen demoties automatisch ingebakken worden in jouw en mijn carrière. Immers, je kan niet blijven stijgen. Er is niet alleen onvoldoende plaats aan de top, oudere werknemers geven aan dat ze het helse tempo niet meer aankunnen, of geen zin meer hebben om het aan te kunnen. En werkgevers klagen dat ouderen niet dezelfde productiviteit hebben als jongeren en dus aan die top beter plaats maken voor een frisse wind.
In de VS is een leven vol succes verdacht. Een werknemer moet vroeg of laat eens op zijn bek gaan, daar word je sterk van. Dan komen de anderen ook vragen: wat heb je er uit geleerd? Met andere woorden: mislukking geeft je aanzien. Wanneer je in Europa op je bek gaat, heb je afgedaan, je hebt gefaald, je bent mislukt, je kan het niet. Dàt is de grootste frustratie van elke gedemoveerde. En dat is ook de reden waarom demotie nog steeds een taboe is. Gedemoveerden voelen zich beschaamd, ze willen er niet over praten omdat ze anders door hun omgeving gestigmatiseerd worden. En die omgeving weet zich geen houding te geven. Want wat doe je in godsnaam met een mislukkeling?
Voel je ook het geweldige waardenoordeel? “Je wordt nooit meer wat je was”... en dan? Is wat je vandaag bent, minder dan wat je gisteren was? Wat is dat eigenlijk succes hebben? Wat is dat mislukken? Wat is stijgen of dalen? Is een stap naar boven beter dan naar beneden? Het is maar hoe je het bekijkt.
Ik heb het artikel destijds in De Standaard gelezen en via Facebook een "vind ik leuk" gestuurd. Vandaag staat in Vizie ook een interview over jullie boek. Ik ben blij dat er in de media regelmatig aandacht is voor dit probleem. Ik heb het zelf meegemaakt en na een ziekteperiode van 7 maanden ben ik terug aan de slag gegaan in een lagere functie. Via het systeem van progressieve tewerkstelling heb ik eerst 6 maanden aan 50 % gewerkt en daarna aan 80 %. Ik ben nu bijna 2 jaar terug en heb het nog steeds moeilijk. Ik werk nog altijd 80 %. Meer zit er voor het moment niet in. Je moet het eigenlijk meegemaakt hebben om goed te begrijpen wat er met je persoon gebeurt. Je wordt inderdaad nooit meer wat je was drukt het gevoel dat ik heb, heel goed uit. Gelukkig heeft de arbeidsgeneesheer heel veel begrip voor mijn situatie. De faciliteiten voor lichter werk en progessieve tewerkstelling heb ik aan de arts te danken. Ik ben ook heel goed geholpen geweest door de arbeidsgeneeskundige dienst en heb psychologische hulp gekregen tijdens mijn ziekteperiode. Ik heb dan ook wat dat betreft mijn lot in eigen handen genomen. Ik raad iedereen aan om niet bij de pakken te blijven zitten en zelf voor het probleem uit te komen. Gezien de onbekendheid van het fenomeen en inzicht in de gevolgen voor de werknemer, sta je meestal alleen met je probleem. Ik kan toch moeilijk jullie boek cadeau doen aan mijn werkgever en zeggen wat hij best eens zou lezen. De mogelijkheid van progressieve tewerkstelling en ander werk is slechts een gedeeltelijke oplossing indien er niet fundamenteler op de werkvloer begeleiding voorzien is. Ik betaal mijn hulpverlening volledig zelf (psycholoog enz...) Ik heb het bv. heel moeilijk om uit te maken waar ik best mijn energie in steek. Ik wil niet nog eens hetzelfde tegen komen. Het is uitputtend, je wil ergens vooruit maar je botst op structuren, hiërarchiën die je beperken. In die zin is Remotie niet altijd evident. Ik ben terug moeten overschakelen op 50 % om wat te recupereren. Niettemin geef ik de moed niet op. Ik hoop dat mijn getuigenis... ergens voor iemand die hetzelfde meemaakt en er niet durft over te spreken... wat steun kan geven.
BeantwoordenVerwijderen